Op een mooie zomerochtend (30 juli jl.) stonden Fenna en Phoebe aandachtig te kijken naar een bruin hoopje dat vlak voor het kattenluik lag. Ik dacht meteen “mooi, één van beide dames is een haarbal kwijt”, en liep naar de keuken om wat velletjes keukenpapier te pakken. Toen ik naar het bruine hoopje toe liep zag ik dat het geen haarbal was. Het was een pad. Het eerste wat er door mijn hoofd flitste waren de woorden pad-giftig-katten! Ik boog iets naar voren om te zien of hij nog leefde en hij bewoog. Hij leefde dus. Ik duwde de meisjes aan de kant.

Nou ben ik geen held met padden. Sterker nog, ze vallen in de categorie Beestjes! Beestjes, met de hoofdletter B, staat bij mij voor alles waar ik bang voor ben wat betreft de fauna. Maar ja, pad-giftig-katten, dus ik moest hem opruimen. Ik pakte de veger en blik en wist meteen dat het niks zou worden. Veel te dicht bij mijn blote handen. Ik pakte de ragebol en besloot dat ik, als een veedrijver, de pad richting de deur van de ren zou drijven zodat de meisjes in ieder geval veilig zouden zijn. Daarna zou ik proberen hem op de schep (lange steel) te krijgen en hem buiten de poort (tuindeur) in het stukje tuin naast het huis onder de hortensia te deponeren.

Ik bewoog de ragebol richting pad. De pad sprong. Ik produceerde een gepast geluid. De meisjes sprongen naar achteren en de pad sprong achter de vuilnisbak. Ik probeerde nogmaals met de ragebol. De pad sprong op het afwateringsputje. Nu kon ik er niet meer bij. Ik draaide me om, zette de ragebol tegen de muur, verplaatste de vuilnisbak en zag de pad niet meer. “Hoe dan?” dacht ik. Ik keek om me heen, geen pad. Ik keek aandachtig naar het putje en zag dat het monster door één van de gaatjes, van 2cm ø, het putje in was gekropen. Ik realiseerde me dat de pad daar waarschijnlijk wel vaker verbleef maar zich tot nu toe niet had laten zien.

Ik stuurde W een app. Die zei nuchter: “Je pakt een emmer, zet die over het putje heen, haalt het putje omhoog want dat is ook een emmertje en zet de pad buiten de poort”!!!
Bij “haalt het putje omhoog” was hij me al kwijt. Dat ging ik echt niet doen! Ik liet de pad in het putje en ging af en toe kijken of hij daar nog zat.

’s Avonds besloot W om de pad te gaan vangen. Hij schepte hem met een schepje in de emmer. De pad sprong er net zo snel weer uit, was in vier sprongen aan de andere kant van het terras, sprong door het gaas van de ren heen de tuin in en verstopte zich onder de klimop.

De volgende ochtend zat hij weer in het putje.

De dagen erna zat de pad er nog. Hij bewoog af en toe. Ik was in de veronderstelling dat hij zich ’s nachts buiten het putje begaf en er ’s morgens weer in kroop.

Twee weken later bleek de pad dood te zijn. Waarschijnlijk was hij al en poosje dood. Het enige wat er nog bewoog waren larfjes.
’s Avonds heeft W de pad opgeruimd. Aan zijn gezicht te zien was dat best een vieze klus.

Ik ben nog dagen misselijk geweest.