Toegegeven, bovenstaande foto is geen mooie foto, maar het was het beste wat mogelijk was. Gezien de omstandigheden van dat moment.

Sinds een poosje komt er af en toe een mooie rode kater bij onze voordeur zitten. Eigenlijk meer voor het raam naast de voordeur. Dat raam loopt tot aan de grond. Ik noem het maar een rode kater, maar het kan natuurlijk ook een poes zijn. Voor het gemak gaan we even uit van een kater.
Ondanks dat Fenna en Phoebe zusjes zijn, reageren ze totaal verschillend op de aanwezigheid van deze rode kater.
Als Phoebe de kater ontdekt dan heb ik dat vaak niet eens door totdat ik de gang in loop. Ze zit dan op een meter van het raam naar de rode kater te kijken. Ze heeft wel een gespannen houding, maar het blijft bij over en weer kijken. Er is sprake van enige wederzijdse nieuwsgierigheid. In het ergste geval komt er een zacht grommetje uit haar keel. Als Phoebe mij dan ziet kijkt ze alsof ze iets heeft gedaan wat niet mag.

Als Fenna de rode kater ziet gaat het er heel anders aan toe. Binnen een seconde heeft ze een dikke staart en staan de haren op haar rug recht overeind. Er klinkt een schreeuw en ze springt tegen het raam aan. Vervolgens komen er geluiden uit Fenna waarvan ik het bestaan niet kende. Grommen, brommen, schreeuwen, krijsen, blazen. Ik ken die geluiden wel, maar niet van Fenna. Ze is woest! Echt, ik overdrijf niet. Dat gaat zo’n tien minuten door. De rode kater aan de andere kant van het raam blijft gewoon zitten waar hij zit. Hij produceert geen geluid. Hij kijkt alleen maar naar Fenna. Phoebe is inmiddels ook in opperste staat van paraatheid. Niet vanwege de rode kater, maar vanwege Fenna. Fenna is de dominante van de twee (goh) en Phoebe is duidelijk de omega. de onderste in rang. Omdat Fenna op dat moment zo fel reageert, zeg maar een ware furie is, kan de situatie tussen beide zusjes onderling ook even escaleren. Phoebe weet dat Fenna dan ook zo maar naar haar uit kan halen. Ze sluipt langzaam naar een veilige afstand van een meter bij Fenna vandaan. Verder weg kan ze niet want haar instinct zegt dat ze bij Fenna moet blijven. Denk ik. Ze gaat in ieder geval niet weg.

In de drie weken dat Fenna en Phoebe bij mijn moeder logeerden, in oktober 2018, heeft zij ook zoiets meegemaakt. Ze hoorde een geluid dat ze niet kon plaatsen. Er volgde een bonk (Fenna die tegen het raam aan sprong)) en nog meer lawaai. Bleek dat er een kat aan de andere kant van het raam liep. Die loopt daar al jaren, het is een vaste looproute van meerdere katten uit de buurt. Fenna ging als een beest te keer. Dat was wel even schrikken voor mijn moeder, die tot dan toe Fenna alleen als lief en schattig kende.

Nou lopen onze meiden niet los buiten. We hebben een megagrote kattenren. Als ze al los zouden lopen, dan zou het zomaar kunnen zijn dat Phoebe een soort van vriendschap sluit met één of meerdere katten in de buurt. Of als ze elkaar passeren dat ze dan sluipen, naar elkaar knipogen (zo van ik doe jou niks) en vervolgens doorlopen. Dat, of ze is de pineut. Dat elke kat haar in elkaar timmert.
Fenna daarentegen zou zomaar de schrik van de buurt kunnen zijn. Dat ze elke kat die ze tegenkomt aanvalt en er mee vecht.
Gelukkig gaan we dat nooit meemaken. Ze zullen nooit los buiten lopen.

Fenna, mijn kleine meisje, is een monster.

Voor degene die zich afvraagt wat ik in zo’n geval doe? Niks. Helemaal niks. Ook als Fenna en Phoebe onderling ruzie hebben grijp ik niet in. En nee, dat is niet zielig. Als meerdere katten samenwonen is er sprake van hiërarchie. Iedere kat kent zijn of haar plek en dat geeft rust in de groep. Als ik in zou grijpen, zou dat de onderlinge verhouding verstoren. Dan moeten ze samen weer uit gaan maken wie er de baas is. Dat geeft stress. W wil nog wel eens ingrijpen, maar daar steek ik dan een stokje voor. Ze komen er samen wel uit.

Fijn weekend.