Hoera! Het is herfst. Absoluut mijn favoriete tijd van het jaar. 
Gisteren besloten W en ik dat het wel weer eens tijd werd voor een wandeling in het bos. We komen graag in het bos. In de herfst en in de winter althans. W maakt het niet zoveel uit, maar ik kom eigenlijk nooit in het bos in de lente en in de zomer. Het krioelt er dan van de insecten waar ik vreselijk bang voor ben. Zodra de herfst zich aandient begint het bij mij te kriebelen. Niet van de beestjes, maar omdat het bos dan lonkt. 
We gooiden onze laarzen achter in de auto en reden naar de Woldberg bij Tuk. Wij wandelen in het bos altijd op laarzen. Ook als het droog is. Er ligt namelijk altijd wel ergens een plas water, en we blijven niet altijd op de paden. Op de parkeerplaats verruilde ik mijn schoenen voor dikke sokken en laarzen.

We waren nog geen tien minuten onderweg toen de hemel openbarstte. Een enorme regenhoos viel er naar beneden. W was zo verstandig geweest om een paraplu mee te nemen. We schuilden onder de paraplu achter een dikke boom. We bleven niet helemaal droog. Na een kwartier klaarde het weer op en liepen we verder. Maar goed dat we onze laarzen aanhadden want bijna overal lagen plassen.
Op bovenstaande foto zie je een heel oud stukje bos. Hier vind je prehistorische grafheuvels. De heide was net uitgebloeid.

De Woldberg is een werkbos. (noem je dat zo?) Elk jaar wordt er een bepaald aantal bomen gekapt om kleinere exemplaren de kans te geven om te groeien. Dit gebeurt altijd in de herfst. Het meeste hout krijgt een bestemming, de rest laten ze liggen.

W doet er altijd de grootst mogelijke moeite voor om niet door de plassen te lopen, ook al heeft hij laarzen aan.

Ik daarentegen loop door de plassen heen. Zo’n diepe plas als deze moet ik gewoon uitproberen. Dat viel nog niet mee. Er was veel modder waar mijn laarzen in werden vastgezogen. Het kostte nogal wat moeite om op de been te blijven. Ik kwam er tot aan mijn kuiten in.  
Water heeft een ongelofelijke aantrekkingskracht op mij. Als we naar zee gaan trek ik ook altijd mijn laarzen aan. Dan kan ik lekker door de branding lopen. Dan glijdt het water over mijn voeten heen het strand op. Dat deed ik ook toen we op Texel waren (september 2017). Er werd storm verwacht dus de golven waren al wat hoger dan normaal. Ik stond in de branding, er kwam een golf aan, het water spatte tegen mijn laarzen op en kwam tot aan mijn knieën. Laarzen vol met water, natte sokken en natte broek. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Terug bij de auto heb ik toen eerst al het water uit mijn laarzen gegoten. Daarna mijn sokken uitgetrokken en uitgeknepen. Mijn broekspijpen uitgeknepen. Zat ik met blote voeten in de auto. Ik vergeet dat nooit meer.

Als ik dan toch in het bos ben zoek ik meteen naar mooie schatten van de natuur. Dennenappels en stokken. De lange stok die ik vast heb op de foto heb ik niet meegenomen. 

Deze twee kleine stokken wel. Alles ligt nu onder de carport te drogen voordat het mee mag naar binnen.

Fijne dag.